Ik doe zo hard mijn best, mijn best om het voor jou goed te doen. Jou helpen of in ieder geval het niet erger maken, is een doel op zich geworden. Het is alleen nooit goed genoeg. Ik voel me zo ontzettend verantwoordelijk. Verantwoordelijk voor jou en jouw leven. Maar voor mezelf? Ik….wie is dat eigenlijk.
Als je me heel erg boos maakt, dan voel ik nog een ‘IK’. Dan heb ik de drang om MIJ belangrijk te maken. Dan wil ik het wel uitschreeuwen; ‘Hallo….ik ben er ook nog!!!’ Maar meestal doe ik dat alleen van binnen en hou ik me in.
Waar doe ik het eigenlijk voor? Jij wilt helemaal niet geholpen worden. En misschien wel vooral niet door mij. Dus soms, ja soms kom ik voor mezelf op. En dan zal jij me heel snel laten voelen dat ik het helemaal verkeerd zie. Dat ik alles veel groter maak dan het is. Jij kwetst mij helemaal niet, ik moet niet zo moeilijk doen. Dus als ik voor mezelf opkom, voel ik me door jouw reactie meestal direct schuldig en egoïstisch.
Op mijn tenen, heel voorzichtig, kijk uit dat ik niet op mijnen ga staan. Eén verkeerde stap is al genoeg voor een ontploffing. Een explosie die ik er vandaag niet bij kan hebben. Dus ja, ik zal doen wat je van me vraagt. Maar van binnen schreeuw ik. Ik schreeuw zo hard, ‘NEE’. Nee, ik wil dit niet voor je doen. Alles wil ik voor je doen, alles om je beter te maken, om je te redden van jezelf. Maar dit niet, dit wil ik niet voor je doen. Want dit vergif maakt ons kapot. Het maakt jou kapot, het maakt dat je mij haat terwijl ik zo mijn best doe. Het maakt dat ik jou haat, haat omdat ik me zo machteloos voel. Jij eigenlijk ook, maar je verdoofd jezelf en dan voel je je juist machtig. En ik? Ja, ik doe toch wat je vraagt. Vandaag even geen strijd, misschien morgen weer. Of overmorgen…
Afhankelijk, jij en ik, allebei. Van elkaar en van onze verslaving. Want eigenlijk is dat inmiddels wat ons bindt. Gebroken beloftes, vingerwijzend, manipulatief, continu in onderhandeling. Met elkaar en met onszelf. Ik ben continu in onderhandeling met mijn eigen hoofd, met mijn demonen. Wanneer ik in de spiegel kijk, en ik zie mezelf, voelt het leeg. Wie staart er naar me terug? Vaag, wazig, een glazige blik. Ik lijk zelf wel onder invloed. Ik heb geen idee meer wie ik ben, wie ik ben zonder jou. Geen idee wat ik met mezelf aan moet als ik me niet op jou focus. Opgeslokt, leeggezogen, verdrietig, boos en machteloos.
Het liefst geef ik jou de schuld, want jij behandelt me toch zo slecht. Zo respectloos, als een voetveeg. Lief als je me nodig hebt, boos en kleinerend als ik niet volgzaam genoeg ben.
Maar vandaag, nu ik in de spiegel kijk, kan ik ineens helder kijken. En ja, ik zie de pijn. Maar ik zie nu ook dat ik er elke dag opnieuw voor heb gekozen om in de pijn te blijven. Er elke dag voor heb gekozen om mezelf weg te cijferen. Jij hebt me dat niet gevraagd, ik deed dat gewoon. Zogenaamd uit liefde, maar wat heeft liefde er eigenlijk mee te maken?
Vanaf vandaag neem ik verantwoordelijkheid voor mij
In de verwardheid zie ik het ineens zo helder. Een glimp van licht in de verte, van waar ik heen wil. Zonder jou. Want weet je lieve schat…vanaf vandaag kies ik voor mij. Het is niet jouw schuld. Vanaf vandaag neem ik verantwoordelijkheid voor mij. En misschien geloof je het pas na 100x, want ik heb het zo vaak geroepen. Maar dit is de dag dat ik vertrek en de dag dat ik een eerste stap naar mijn toekomst zet. Want het is de hoogste tijd voor MIJ. En ik ben er nog lang niet, maar stap voor stap zal ik er komen.